Hij stond voor de deur. Ik weet zeker dat het een “hij” was. En voor ik de deur kon dichtgooien met de bewijzen van spuiten, zat hij al aan tafel. Proestend en zonder enig hand voor de mond. Niesen in een elleboog was er niet bij, want die had hij niet. Handtastelijk was hij en hoe ik ook ontkende, het hielp niet. Hij was er drie dagen in mijn bed. Zorgde voor koorts, pijn in mijn oren en kop. Ik kon hem niet aankijken, te wazig beeld. Ik was van de wereld en miste het reptielenverhaal van Thierry en zijn liefde voor David Icke.

Het was buiten zomers warm, ongewoon voor deze tijd van het jaar, net als in mijn hele lichaam. In de achtergrond bij bekenden de vraag: maar je was toch ingeënt? Ze durven het niet te vragen maar het gonst. En de vraag waar ik het heb opgelopen. Makkelijk te beantwoorden, want hij liep gewoon binnen, terwijl de deur dicht was. Niet interessant. Dit weekend starten de zg oktoberfeesten. Veel mensen bij elkaar. Hij heeft mij al ingefluisterd ernaar uit te kijken. Een feest zonder deuren en een feest met veel gezichten en weinig mondkapjes.

In Zuyderland moet het personeel er weer een op, de patiënt mag zelf kiezen. Vrijheid noemen we dat. Je zult in de zorg werken… “Hij” heb ik uiteindelijk zelf de deur uitgewerkt met een beetje hulp van mijn vriend paracetamol.De nasleep heb ik geaccepteerd en die heeft beloofd dit weekend te vertrekken. Hij heeft mij niet meer nodig, maar gaat door op oorlogspad. In deze tijd voelt hij zich ook daar prima thuis.