RTV046

 Altijd wel iemand in je omgeving die ineens zijn wereld niet meer ziet draaien. Onheilspellende spanningen door onduidelijkheid. Gaat het mij overkomen? En wat dan? Vragen vliegen van alle windstreken je hoofd in. Je bedenkt al hoe je uitvaart… Je denkt ineens meer aan wat er is geweest en minder wat je nog wil. Kan dat dan nog wel? En je geniet en benoemt wat je al allemaal voor moois hebt meegemaakt. Genieten daarvan wordt intenser. Je haalt foto’s erbij, leest nog eens de verslagen van al je mooie vakanties. Constateert met je lief:” wat hebben we het toch goed.” Het woord “gehad” wordt angstvallig gemeden. En de straf van Glennis Grace interesseert je helemaal niks.

Al dat gepraat over het voetballen, gaat die asteroïde de aarde raken? Je kijkt wat intensiever naar de rouwadvertenties. Maar niks is belangrijker dan duidelijkheid over je gezondheid. Maar het is nog niet zover. En ben ik er klaar voor? Vragen die je wegdrukt, nu niet relevant vindt. Het verlangen naar lente, naar kleur krijgt de overhand. Wat een vreemde wereld wordt het ineens. Enkel door één bericht. En als je dan de opluchting ontvangt, is die groter dan je had kunnen voorspellen. Draait de wereld weer.

In november wordt het ineens lente. Komt Qatar weer binnen, de oorlog in Oekraïne, VVD, Trump je zou haast weer verlangen naar… En dat gaat snel, dat vergeten en hoe het met je aan de haal ging. Dat mijmeren van bovenstaande is tegelijkertijd ook mijn verbazing wat een aan gezondheid gekoppelde onduidelijkheid ineens je hele zijn en leven ondersteboven gooit. Het is 17 graden buiten, potverdikke het is echt lente!!